De 1e herinnering gaat uit dat ik op de pianokruk moest klimmen met gevaar voor eigen leven. Al snel ben je er gewag van, dat als de kruk omvalt en je krijgt hem over je heen en op je tenen, dan was het huilen geblazen.
Op de pianokruk geklommen met bengelende beentjes en kleine handjes en vingers en dan maar toetsen indrukken, tot je een tik op vingers kreeg of een zet. “En nu wil ik,” zei dan een zusje of broertje. En dan het 1e muziekschriftje op het klepje. Mijn vader tekende een appel en deelde die in twee halve appels en nog delen door twee in vier kwart appels en zo leerde ik tellen met muziek, 1,2,3,4. Moe-der ligt een kip in het wa-ter is gewoon 1,2,3,4 en kip op de volgende 1e tel in de tweede maat. Zo leerde ik mijn eerste liedje op de witte toetsen rondom het sleutelgat van de klep met een appel en een eenvoudig versje voor het eerst tellen in mijn derde levensjaar. Spelenderwijs leerde ik noten lezen en zingen. “Had ik maar beter mijn best gedaan,”komt nu nog wel eens in je op. Als je terugkijkt op het leven besef je intens de beïnvloeding van de pianokruk.
Samen met mijn broers en zusjes, toen we iets groter waren, bouwden wij de matrassen in het bed zo om, dat er banken en zittingen ontstonden, zoals in een auto en dan was de pianokruk het stuur.
We mochten in die bedauto om en om sturen of meerijden, dan lieten we ons in de taxi meerijden en vroegen aan de chauffeur, “maak maar een mooie rit” en dan vroegen wij “waar zijn we nu chauffeur, vertel eens ?”
Met vader op bezoek bij zijn leraar, hoe oud zal ik zijn geweest, ik vermoed een jaar of 4, in de nabijheid van de Perzina vleugels, die naast elkaar stonden in een groot Amsterdams herenhuis uitkijkend op het Vondelpark, Gezeten op de knie van mijn vader mocht ik van deze meneer de koektrommel leegeten. Later vertelde ik vol trots bij het 1e contcertgebouw bezoek samen met mijn dochter en wees haar zijn afbeelding op een schilderij. “Kijk bij deze meneer mocht ik de koektrommel leegeten, hij was de leraar van mijn vader”. Hoe vaak heb ik dat niet verteld. Nog steeds koester ik de handgeschreven kerstliederen voor zang en piano van deze meneer.
Het borrelglaasje in de kast en de stomme piano.
Op pianoles bij een vriend van mijn vader, ik spijbelde wel eens om met de buurjongetjes te gaan straatvoetballen. Ik kreeg heel veel vingeroefeningen en als ik dan een stukje mocht laten horen wat ik had ingestudeerd, liep de leraar direct weg om in zijn kast te gaan snuffelen en sorteerde hij zijn bladmuziek. Wat ik me nu nog herinner, het klok-klok-klok geluid van het vullen van een borrelglaasje, `citroentje met suiker, bessenjenever of oude jenever` en de eerste slurp ontging me niet. Hij corrigeerde me met zijn rug naar me toe, hij wist natuurlijk precies wanneer ik een fis of gis moest spelen. Ik herinner me ook nog wel het grapje de fis moet viezer om interessant te doen. Als ik pianoles kwam, moest ik ook vaak wachten en werd in de voorkamer gelaten, ik durfde dan niet piano te spelen, maar speelde op de stomme piano. Als je dan een noot missloeg hoorde je het tocht niet. Het blijft de enigste `stomme` piano in mijn herinnering die ik ooit heb gezien. Je kon erop zelfs de aanslag lichter en zwaarder instellen.
De pianokruk wisselt in mijn herinnering van stoel naar bank en de piano’s komen niet voorbij, je zocht ze op. Meestal zijn de instrumenten vertikaal (het woord buffetmodel kom ik zojuist voor het eerst op internet tegen) in de kleuren zwart, bruin, wit of soms twee-kleurig gelakt en zelfs in harpvorm gebouwd. De piano´s verschilden sterk met 85 of 88 toetsen en waren dan weer hoger of lager, breder of smaller en soms ook dieper, dat waren meestal pianola´s waar de rollen van ontbraken. De pianola herinner ik me had een zware aanslag.
De Engels sprekenden onder ons hebben het steeds over de Grand Piano en de Fransen spreken van een Piano à Queu en die zijn horizontaal gebouwd en wij noemen dat weer vleugels. Aan de vleugel gezeten kreeg ik les bij mijn laatste leraar en dan ontdek je pas echt de verschillen in klank klankkleur en aanslag. Was je dan ergens op bezoek, dan twijfelde je soms wel. Het uitgangspunt was niet spelen, totdat weerstand niet kon worden weerstaan. Zo leerde ik verschillen ontdekken in mechanieken en merken Schiedmayer Grotrian Steinweg, Carl Bechstein, Haake, Strümer, Thürmer, Pleyel, Rippen, Zimmermann, Baldwin, Kawai, Yamaha, Seiler, Ibach, Fazioli, Steinway & Sons, Bösendorfer en anderen.
Enkele hoogtepunten herinnerend, onze 3 jarige zoon was uit logeren en mijn vrouw herstelde van de geboorte van onze dochter, op die dag werd een oud-tante begraven en zocht ik kennissen op met een piano. Vol trots vertelde ik, dat we een dochter hadden gekregen. Ik speelde toen stukken, die ik nu opnieuw zou moeten instuderen.
Op de pianokruk geklommen met bengelende beentjes en kleine handjes en vingers en dan maar toetsen indrukken, tot je een tik op vingers kreeg of een zet. “En nu wil ik,” zei dan een zusje of broertje. En dan het 1e muziekschriftje op het klepje. Mijn vader tekende een appel en deelde die in twee halve appels en nog delen door twee in vier kwart appels en zo leerde ik tellen met muziek, 1,2,3,4. Moe-der ligt een kip in het wa-ter is gewoon 1,2,3,4 en kip op de volgende 1e tel in de tweede maat. Zo leerde ik mijn eerste liedje op de witte toetsen rondom het sleutelgat van de klep met een appel en een eenvoudig versje voor het eerst tellen in mijn derde levensjaar. Spelenderwijs leerde ik noten lezen en zingen. “Had ik maar beter mijn best gedaan,”komt nu nog wel eens in je op. Als je terugkijkt op het leven besef je intens de beïnvloeding van de pianokruk.
Samen met mijn broers en zusjes, toen we iets groter waren, bouwden wij de matrassen in het bed zo om, dat er banken en zittingen ontstonden, zoals in een auto en dan was de pianokruk het stuur.
We mochten in die bedauto om en om sturen of meerijden, dan lieten we ons in de taxi meerijden en vroegen aan de chauffeur, “maak maar een mooie rit” en dan vroegen wij “waar zijn we nu chauffeur, vertel eens ?”
Met vader op bezoek bij zijn leraar, hoe oud zal ik zijn geweest, ik vermoed een jaar of 4, in de nabijheid van de Perzina vleugels, die naast elkaar stonden in een groot Amsterdams herenhuis uitkijkend op het Vondelpark, Gezeten op de knie van mijn vader mocht ik van deze meneer de koektrommel leegeten. Later vertelde ik vol trots bij het 1e contcertgebouw bezoek samen met mijn dochter en wees haar zijn afbeelding op een schilderij. “Kijk bij deze meneer mocht ik de koektrommel leegeten, hij was de leraar van mijn vader”. Hoe vaak heb ik dat niet verteld. Nog steeds koester ik de handgeschreven kerstliederen voor zang en piano van deze meneer.
Het borrelglaasje in de kast en de stomme piano.
Op pianoles bij een vriend van mijn vader, ik spijbelde wel eens om met de buurjongetjes te gaan straatvoetballen. Ik kreeg heel veel vingeroefeningen en als ik dan een stukje mocht laten horen wat ik had ingestudeerd, liep de leraar direct weg om in zijn kast te gaan snuffelen en sorteerde hij zijn bladmuziek. Wat ik me nu nog herinner, het klok-klok-klok geluid van het vullen van een borrelglaasje, `citroentje met suiker, bessenjenever of oude jenever` en de eerste slurp ontging me niet. Hij corrigeerde me met zijn rug naar me toe, hij wist natuurlijk precies wanneer ik een fis of gis moest spelen. Ik herinner me ook nog wel het grapje de fis moet viezer om interessant te doen. Als ik pianoles kwam, moest ik ook vaak wachten en werd in de voorkamer gelaten, ik durfde dan niet piano te spelen, maar speelde op de stomme piano. Als je dan een noot missloeg hoorde je het tocht niet. Het blijft de enigste `stomme` piano in mijn herinnering die ik ooit heb gezien. Je kon erop zelfs de aanslag lichter en zwaarder instellen.
De pianokruk wisselt in mijn herinnering van stoel naar bank en de piano’s komen niet voorbij, je zocht ze op. Meestal zijn de instrumenten vertikaal (het woord buffetmodel kom ik zojuist voor het eerst op internet tegen) in de kleuren zwart, bruin, wit of soms twee-kleurig gelakt en zelfs in harpvorm gebouwd. De piano´s verschilden sterk met 85 of 88 toetsen en waren dan weer hoger of lager, breder of smaller en soms ook dieper, dat waren meestal pianola´s waar de rollen van ontbraken. De pianola herinner ik me had een zware aanslag.
De Engels sprekenden onder ons hebben het steeds over de Grand Piano en de Fransen spreken van een Piano à Queu en die zijn horizontaal gebouwd en wij noemen dat weer vleugels. Aan de vleugel gezeten kreeg ik les bij mijn laatste leraar en dan ontdek je pas echt de verschillen in klank klankkleur en aanslag. Was je dan ergens op bezoek, dan twijfelde je soms wel. Het uitgangspunt was niet spelen, totdat weerstand niet kon worden weerstaan. Zo leerde ik verschillen ontdekken in mechanieken en merken Schiedmayer Grotrian Steinweg, Carl Bechstein, Haake, Strümer, Thürmer, Pleyel, Rippen, Zimmermann, Baldwin, Kawai, Yamaha, Seiler, Ibach, Fazioli, Steinway & Sons, Bösendorfer en anderen.
Enkele hoogtepunten herinnerend, onze 3 jarige zoon was uit logeren en mijn vrouw herstelde van de geboorte van onze dochter, op die dag werd een oud-tante begraven en zocht ik kennissen op met een piano. Vol trots vertelde ik, dat we een dochter hadden gekregen. Ik speelde toen stukken, die ik nu opnieuw zou moeten instuderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten